Herken je dit stukje speelgoed nog? Met deze vormenstoof leren peuters spelenderwijs verschillende vormen (her)kennen. Toen ik vastliep in mijn werk, leerde dit speelgoedje mij anders naar mijzelf te kijken. Ik had een goedbetaalde vaste baan op korte afstand van huis. De werk-privébalans was ronduit prima, wat superfijn was met twee kleine kinderen. Leuke collega's ook. Nooit gedoe.  En toch voelde ik intuïtief aan dat dit niet meer de plek voor mij was..  Wat doe je in zo'n geval?Voor mij was het toen simpel: ik moest ‘niet zo moeilijk doen'. Ik kon genoeg redenen bedenken waarom deze baan op dit moment in mijn leven de juiste keuze was. Daarmee hield ik dit - voor mij akelige gevoel- wel zeker een paar maanden op afstand. Maar ja… gevoelens zijn als een klein kind dat een ijsje wil: het blijft aan je jas trekken en vragend naar je kijken. Toen ik eenmaal durfde toe te geven dat ik deze baan niet meer wilde, popte de volgende reflex op: Waarom dan wel niet? Want NO WAY dat ik zonder een overtuigend, weloverwogen ‘verhaal’ een beetje aan mijn gevoel ging toegeven. In diezelfde periode kwam ik overigens bij de haptonoom terecht (zie mijn vorige bijdrage). Maar dat had hier natuurlijk helemaal niets mee te maken 🙈. Terwijl ik zat te broeden op dit superverstandige ‘interne persbericht’, zag ik mijn dochtertje op de grond spelen met een vormenstoofje. Ze probeerde een sterretje door een vierkantje te duwen. Na wat gedraai, geduw en getimmer, gaf ze het op en probeerde een volgende opening. En verrek, dit keer paste het wel. Haar gezichtje lichtte op. In tegenstelling tot de boze frons bij de eerdere poging met het vierkantje... Ineens vielen er kwartjes. Hoe lang was ik onderhand niet bezig met duwen, draaien en timmeren? Waarom deed ik dat? Wat kostte me dat wel niet? En *dikke keel*, volgens mij doe ik dit al heel lang zo..  Herken je dit?👉 Blijf jij maar doorgaan met proberen?👉 Mag jij van je verstand niet 'zomaar’ toegeven aan je gevoelens? 👉 Wring jij jezelf in allerlei bochten om die baan/opdracht/relatie wél te laten kloppen? 👉 Staat er binnen in jou een klein kindje steeds maar aan je jas te trekken?Als holistisch life & loopbaancoach help ik je graag om beter naar jezelf te leren luisteren én daar dan ook echt iets mee te gaan doen. Dat doe ik door reguliere én alternatieve coachtechnieken met elkaar te combineren.

Huh?? Na tien minuten ratelen over mijn werk, kinderen en dat opgejaagde gevoel viel ik meteen stil. Na een korte denkpauze, pakte ik mijn voeten beet en keek de haptonoom verwachtingsvol aan. Ze aarzelde even, schraapte haar keel en legde me uit dat het de bedoeling was dat ik mijn voeten kon voelen zonder ze aan te raken. Hoe kwam het dat ik als jonge moeder het contact met mijn lichaam zo was kwijtgeraakt?Inmiddels – bijna twintig jaar later – snap ik wel wat mij toen dreef: bewijsdrang. Man, wat wilde ik graag laten zien dat ik: 👉 Het verder zou schoppen dan die pesters van de lagere school (Tadaaah, stelletje SUKKELS!)👉 Geen mollige nerd was, maar een mooie, slanke, slimme vrouw👉 Dat ik zelfverzekerd, sterk en stoer was👉 Dat ik een lieve, zorgzame moeder was én een geweldige, ruimdenkende partner👉 Dat ik een ambitieuze, leergierige communicatieprofessional was👉 Dat ik een geïnteresseerde, attente dochter/vriendin/buurvrouw/collega/ … was👉 Dat ik flexibel, betrouwbaar, weloverwogen, gedegen, loyaal, …....., *zucht*...... wasNogal logisch dat ik 's avonds met hartkloppingen in bed lag, niet?Het levensverhaal dat ik als twintiger voor mijzelf bedacht had, was als het sprookje van het lelijke eendje en de zwaan. Het ging over je niet aanstellen, narigheid te boven komen en er sterker uitkomen. En ik geloofde oprecht dat dit mij ging lukken, als ik maar hard genoeg werkte en niet te veel achteruit keek.En daar maakte ik een denkfout.... Hoe kon ik een nieuw verhaal gaan leven als ik mijn oude verhaal nog niet had afgerond?Het antwoord lag voor mij in erkennen, voelen en verwerken. Dit was nodig om mijn oude verhaal los te kunnen laten. Als volwassene keek ik terug op het meisje dat ik ooit was en ik erkende haar verdriet en eenzaamheid. Door dit te doen, deed ik haar (en dus mijzelf) recht en voelde ik ruimte om voor een ander, nieuw verhaal te kiezen.Welke oude verhalen (met bijbehorende overtuigingen) draag jij nog met je mee? In hoeverre beïnvloeden die nu nog jouw (werkende) leven?